12os pithikos oti exi miniature

Περνάν τα χρόνια κι ο φόβος μεγαλώνει, η υπομονή τελειώνει, τρύπιες τσέπες στο παντελόνι, όλοι μόνοι, τι μας μένει σε αυτόν τον ψεύτικο κόσμο; να εκφράζουμε πιστά τα πιστεύω μας δίχως φόβο, τα σκισμένα μας παπούτσια και τα καθαρά μας μάτια, ο πόνος η σιωπή μας και μια χειραψία αντρική, μια εγκάρδια αγκαλιά ζεστή για αυτούς που την αξίζουν και δυο τηλέφωνα καλά όταν γίνει η στραβή, μια κουβέντα με ένα φίλο καλό κάποιο κρύο βράδυ, που παλεύαμε για να με τραβήξει απ' το σκοτάδι, ένα μικρόφωνο στυλό χαρτί κι ο ιδρώτας στη σκηνή, ένας αδερφός από αίμα και κάποιοι από επιλογή, ότι έχει μείνει είν' η μπέσα μου συμβόλαιο μου ο λόγος μου, στο πάρκο ένα παγκάκι που στα ζόρια αράζω μόνος μου, ο χρόνος που τρέχει, ο δρόμος που τρέφει την τέχνη μου κι η αγριόφατσα που αντικρίζω τον καθρέφτη μου, τι μένει; ότι αγαπάμε να στηρίζουμε με πάθος, να φωνάζουμε γαμιέται το σύστημα και το κράτος!

να 'χουμε χεσμένη την